Bijzondere dag

Hi lieve mensen,

Vrijdag 16 aug was het dan eindelijk zo ver. Even een dagje er helemaal uit, en nog wel in gezelschap van 2 erg leuke mannen. Eindelijk zouden we eens gaan kijken waar Lubert, de vriend van oud-collega en vriend Mark (nog) woont in Maastricht.
Het zuiden is toch al een omgeving waar ik graag ben, als dat dan ook nog eens gecombineerd wordt met fijn gezelschap is Hariëtte helemaal in haar nopjes.

Nu verheugde ik me in het bijzonder op de verhalentocht die ons aangeboden werd door de jongens. Lubert is journalist en heeft het talent om ECHT te luisteren. Hij is iemand waarbij je jezelf meteen (ik in elk geval wel) op je gemak voelt en waarbij het al snel over de wezenlijke dingen in het leven gaat, afgewisseld met veel humor.
Lubert is sterk in het stellen van hele goede vragen op het juiste moment, en stil zijn op de wezenlijke momenten. Kortom, hij is goed in wat hij doet.
Een van de dingen die hij tegenwoordig doet is het verzorgen van verhalentochten, samen met vriendin Maria, en ik was dan ook erg nieuwsgierig wat ik me er nu eigenlijk bij voor moest stellen.

Om 13.25 u moesten we ons melden in Uikhoven, (net over de grens dus België) bij het houten veerhuisje. Ruim op tijd vertrokken we zodat we alle tijd hadden en niet in de stress hoefden te schieten als er ergens een file op onze weg zou komen.
Zoals altijd als je er rekening mee houdt, geen file in velden of wegen te bekennen, zodat we, voordat het zou beginnen, we nog even konden genieten van het uitzicht over de maas.



Toen de groep eenmaal compleet was, en Maria ook met het pontje overgekomen was, kon het van start gaan. We hadden een prachtig gemêleerd gezelschap, een kunstenares, een vrouwelijke makelaar (met beiden heb ik later nog een leuk gesprek gehad), twee vrouwen die aan de maas woonden, een in Arcen en een bij Rotterdam, een stel waar ik verder niet mee gesproken heb maar wel een heerlijk pruimpje (gekocht in een kraampje aan de route) van kreeg, en een bekende kinderboekenschrijver met zijn vrouw. Prachtig hoe zo'n groep mensen, totaal vreemden van elkaar, in zo'n korte tijd zo lekker relaxed met elkaar om kan gaan en waar aan het eind van de tocht zelfs mailadressen uitgewisseld worden :)



Een prachtige muurschildering gemaakt door Lou Asperslagh, die eigenlijk bekend staat om zijn glas in lood werk

Al wandelend met her en der stopplaatsen om even wat dieper op een onderwerp in te gaan, hoorden we allerlei verrassende dingen over het plaatsje Uikhoven. Over de bedrijvigheid vroeger, de smokkelaars, de kerktoren die nog een verrassing onder z'n dak heeft en ga zo maar door.
Wat de tocht echter uniek maakte was het verhaal van Sjooke, de plaatselijke kapper, die ooit door Lubert geïnterviewd was. Dit interview kregen we in 4 etappes via een koptelefoon en mp3 te horen. Tijdens die tocht gingen we zien dat niet alles is wat het lijkt in Uikhoven, en ging je als vanzelf houden van die prachtige man Sjooke, die tot ver in zijn 80ers als kapper aan het werk was.
Een indrukwekkend verhaal, zijn verhaal, zijn leven. Ontroerend, met humor, nuchterheid maar ook intens triest.



En ook over dit plekje valt veel te vertellen

Meer ga ik er niet over verklappen, ik kan jullie alleen maar aanraden zelf een keer zo'n toch te gaan ervaren. Het zal een dag met een gouden randje worden, gegarandeerd!

Na afloop hebben we nog even gezellig wat gedronken in de plaatselijke kroeg, waarna ieder zijn eigen weg ging. Wij reden door naar Maastricht, naar Luberts appartement waar Mark op ons wachtte.
Via een prachtige route, met een slingerweg waarover je eigenlijk in een 50er jaren cabrio zou moeten touren, kwamen we Maastricht binnen en vonden we zonder al te veel zoeken de juiste straat (lang leve de routemiep). Mark begeleidde ons naar een goede parkeerplek, want we zaten echt in hartje Maastricht. Volop studentenleven, dagjesmensen en een vrachtwagen die amper de straten door kon i.v.m. de geparkeerde auto's (petje af).

Eenmaal in het appartement kwam je in een oase van rust. Ik voelde me in elk geval meteen 'thuis'.
En een plaatje van een binnenplaats waar we de rest van de avond heerlijk genoten hebben van een overheerlijk diner van Mark z'n hand (het was zo lekker dat ik vergeten ben foto's te maken...), prachtige gesprekken met diepgang, tranen van het lachen en heerlijke wijn.

Jullie begrijpen, het was een fantastische dag. Een heerlijke vakantiedag met een gouden randje. Ik verheug me nu al op een volgende keer. Met sommige mensen heb je gewoon een klik, maakt het niet uit hoe vaak (of weinig) je elkaar ziet. Op het moment dat je elkaar weer treft is het gewoon meteen vertrouwd, als vanouds, heerlijk relaxed en altijd te kort ;)

Begrijpen jullie dat ik me een ongelooflijk rijk mens voel met meer dan 1 van dit soort vriendschappen? Met eigenlijk alleen maar mensen in mijn nabije omgeving waarmee ik dit soort contacten heb. Soms zie ik ze misschien wel een half jaar niet, soms 3x per week. En altijd is het goed zoals het is. Bezoeken niet afwegend tegen elkaar maar gewoon genieten van dat wat relatief spontaan ontstaat.

Sidekick Ardie

Deze keer eens geen blog over mezelf, maar over mijn wederhelft Ardie (als ik me niet vergis noemen ze dat in tv-land een sidekick).

Ardie heeft zich nl. als doel gesteld 30 maart 2014 de 10 km te gaan lopen met de Venloop.
Het idee ontstond vlak na de Venloop van dit jaar. Hij sport alweer een tijdje samen met mij bij de bedrijfsfitness van VieCuri, en had wat motivatie voor het rennen op de loopband nodig. Van het een kwam het ander en zo ontstond langzaamaan het idee om dan maar voor de Venloop van 2014 te gaan trainen.
Omdat zijn rug een zwakke plek is, vond en vind ik het belangrijk dat hij de training goed en met beleid (vooral dat) opbouwt. Vandaar dat Dave ook Ardie als klant erbij kreeg, zodat coach af en toe aan de teugels kan trekken indien dit nodig is.
Grappig hè, mij moet hij af en toe een welgemikte trap onder mijn achterste geven, Ardie moet hij af en toe wat temmen. Hoezo tegenpolen... wij???



Even wat reclame voor coach Dave: Iedereen die interesse heeft in een betaalbare personal trainer/leefstijlcoach etc., ik kan hem van harte aanraden :)

Een paar maanden geleden zijn we naar het loopcentrum in Horst gegaan om een paar goede renschoenen te kopen voor Ardie. Zeker gezien zijn rug leek ons een goede demping wel zo handig. En daar kijken ze goed naar de stand van de voeten en wat voor schoenen daar het beste bij passen.
Nadat Ardie eenmaal een paar keer gesport had op zijn nieuwe schoenen was hij zo enthousiast dat hij mij aanraadde ook zo'n schoenen te gaan 'halen'. Maar ja, aangezien ik met coach heb afgesproken niet te gaan rennen, zijn renschoenen voor mij een beetje weggegooid geld. ;)

En dit zijn ze geworden

En sindsdien had Ardie een doel met sporten, dus met enige regelmaat klom hij op de loopband en laatst is hij voor het eerst buiten gaan rennen. De afspraak met Dave was dat zo snel Ardie 12 min aan een stuk kon rennen, ze een coopertest zouden doen. Het enige wat ik me kon herinneren bij het woordje coopertest was dat ik altijd zorgde dat ik 'ziek' was tegen de tijd we met sporten op school weer zo'n test moesten doen ;)

Vandaag was het zover. Om 10 uur meldden we ons bij Dave (dit wilde ik natuurlijk niet missen) om van daaruit naar een rustig achterafwegje van Merselo te gaan. Dave zette 500 meter uit met om de 100 meter een pion terwijl Ardie op een rustig sukkeldrafje zichzelf warmliep.
Ik installeerde mezelf op een mooi plekje om wat foto's te kunnen maken.

Dave waarschuwde Ardie voor de start nog om niet te hard van stapel te lopen, maar zo te zien had Ardie op dat moment niet door met hoeveel snelheid hij vertrok. Toen ik hem terug zag komen ging het al een stuk rustiger, Dave was hem tegemoet gelopen om wat aanwijzingen te geven zodat hij in een beter ritme zou komen, anders zou het veel lopen gaan worden in die 12 min....

Even afremmen

 

Ziet er best soepel uit zo toch?

 

En voor ik het wist was de tijd ook alweer voorbij.
Hierbij de gegevens na de training doorgekregen van coach Dave:
Matige wind, 20 graden C, donderdag 15 aug. 10.30 uur.
2390 meter.
Snelheid 12 km per uur, 5.01 min per km.
Voor een man in de leeftijd tussen 40-49 is dat volgens coach een ruim voldoende.


Ik was niet de enige toeschouwer, deze twee vonden het ook erg boeiend om naar te kijken

In oktober komt de volgende test om te zien hoe hij vooruit is gegaan. Ik kan alleen maar zeggen; petje af, ik doe het hem niet na. Geef mij maar een circuit training.....

Tot de volgende keer,
Harriëtte

Reis naar binnen

Onderstaand blog gaat over de reis naar binnen die ik de afgelopen week maakte. Een reis die hoognodig gemaakt moest worden om te onderzoeken waar al die tranen de afgelopen weken nu echt vandaan kwamen.

Ik heb dit verhaal al een week in concept staan. Twijfelde of ik het wel het wereldwijde web op wilde gooien omdat het zo persoonlijk is. Afgelopen week kreeg ik het mooiste compliment wat je met bloggen maar kunt krijgen. Iemand kwam naar me toe om te vertellen dat ik haar geïnspireerd had met mijn verhalen op mijn blog. Blijkbaar was dat het laatste zetje wat ik nodig had.

 

Dit is 'm dan:

Zoals mijn trouwe lezers weten, ben ik op de social media momenteel wat 'stilletjes'.
Niet omdat er niets gebeurt, niet omdat ik niet wil schrijven, maar om de doodeenvoudige reden dat ik geen fatsoenlijk verhaal in elkaar gedraaid kreeg. Kreeg ja, want zojuist (achterlijk laat in de nacht, of idioot vroeg in de ochtend, hoe je het wilt bekijken), kreeg ik de drang om te schrijven (oké, het snurken van lief gaf me het laatste zetje, dus ja schat, ook deze keer heb je weer meegeholpen).
Als het je niet zinnig in de oren klinkt, voel je vrij te stoppen met lezen, je bent me niets verplicht.

Zoals jullie wellicht weten worstel ik al een tijdje met het feit dat mijn functie (die ik 1 augustus op de kop af 5 jaar met heel veel plezier vervul) binnen niet al te lange tijd komt te vervallen. En zoals jullie dan waarschijnlijk ook weten, kom ik niet op straat te staan, is er voldoende (ook leuk) werk, vangnet, sociaal plan, kortom; er is niets wezenlijks om me zorgen over te maken.

Dat heb ik al zo vaak tegen mezelf en mijn omgeving gezegd en geloofwaardig willen overbrengen. Maar telkens als iemand me de afgelopen weken oprecht belangstellend vroeg of er al meer duidelijk was, hoe het nu met mij ging, kreeg diegene een emotionele Harriëtte te zien.
Ik begreep mezelf niet meer. Hoeveel reorganisaties had ik nu al meegemaakt, en was ik daar niet altijd beter/sterker uit gekomen? Had ik niet al lang aan zien komen dat er flinke veranderingen aan zaten te komen, en sterker nog, was dat ook niet hard nodig? (ja dus). Zijn er niet zoveel ontelbaar veel mensen die er veel rottiger voor zitten, die werkeloos raken, huizen niet meer kunnen betalen, kortom die echt reden tot huilen/zorgen hebben? (ja, met het schaamrood op mijn wangen). Dus waarom blijf ik zo emotioneel terwijl ik zoveel goede stappen zet, zo goed aan het overwegen ben wat voor MIJ de beste volgende stap is?
Op dit moment is er zelfs geen enkele reden om te denken dat er geen plek meer voor mij is binnen de muren van mijn werkgever. Dus waarom, waarom, ver****e waarom?!

Therapeutisch werkt bovenstaande geweldig merk ik. Heel goed om het zo voor me op mijn scherm te zien staan. Wat zit ik nog te miepen? Kom op Jet, stop met piekeren en laat je gevoel en verstand eens samen kijken wat goed voelt en past. Handel er naar en vertrouw, ga er voor, you go girl!

Moest ik daarvoor nu echt eerst dat ongelooflijk trieste verhaal uit de Groene lezen? Moest ik daarvoor echt eerst de verhalen van schatten van vriendinnen van me opnieuw binnen laten komen? Moest ik nu echt weer eerst beseffen wat pijn, ziekte, verdriet, afscheid van geliefden, kortom, de wezenlijke dingen in het leven die echt pijn doen horen/lezen/zien?
Nou ja, blijkbaar dus wel. Ik beken (vooral aan mezelf); ik ben ook maar gewoon een mens. Een mens met ups en downs, met absoluut een positieve inslag, een mens wat al best e.e.a. meegemaakt heeft, maar nog veel meer heftige dingen heeft zien gebeuren met mensen die haar dierbaar zijn. Een mens die perfectionistische trekjes heeft maar gelukkig ook teveel Bourgondiër is om neurotisch te worden. Een mens die intens geniet van een dag zoals vandaag waar ik echte gesprekken met man en vriendinnen kan voeren, afgewisseld met de grootste "lege humor" die je kunt bedenken. Een mens die vleugeltjes krijgt (waarschijnlijk voelt een leuke trip met soft drugs ook een beetje zo?) als ze zich helemaal kan laten gaan met dansen, voelt dat ze dat uren vol kan houden en (helaas voor iedereen die een dikke vrouw uit haar dak zien gaan op de dansvloer wanstaltig vindt), dat ook soms doet. Een mens die zelf emotioneel kan worden als ze ziet dat haar liedje 1 toehoorder emotioneerde. Een mens die lang niet altijd lief en aardig is, sterker nog, niet eens altijd wil zijn, ondanks dat ze net als zovelen ooit leerde dat dat haar grootste goed is. Een mens wat steeds vaker niet alleen eerlijk naar haar omgeving durft te zijn en IS over wat er echt speelt in haar hoofd en hart, maar nog veel belangrijker: Die daarover eerlijk durft te zijn naar zichzelf.

Zo durfde ik afgelopen week voor het eerst te erkennen dat ik misschien wel een beetje veel identiteit had gehangen aan mijn baan. Om een lange uitleg in te korten:
Tot 2005 was mijn grootste wens moeder worden, werk was leuk maar erg ambitieus was ik niet.
In 2004-2006 bleek dat kinderen krijgen op een natuurlijke manier niet mogelijk was. En ik, helemaal murw van jaren volop (soms echt helse) pijn, verdriet, hormonale behandelingen, onderzoeken op kanker, een operatie, teleurstellende resultaten, nog meer onderzoeken en behandelingen en het onbegrepen voelen bij velen, wist dat ik een medisch traject niet zou gaan redden. Ik had te veel vrouwen stuk zien gaan op een onvervulde kinderwens, en accepteerde vrij abrupt dat het niet voor mij was weggelegd. (Natuurlijk had Ardie er ook een stem in, maar ik wil niet namens hem spreken, dat recht heb ik niet). Let wel, ik waardeer en respecteer ieder ander die deze weg wel is gegaan. Petje af, diep respect zelfs.
En daar ergens ging ik ook zien dat het werk wat ik tot die tijd met veel plezier gedaan had, me niet meer voldoende voldoening gaf, om het nog lang te blijven doen. Tot dat moment had ik altijd gedacht dat ik na het krijgen van kinderen part-time te gaan werken, of misschien zelfs wel zou stoppen. Toen dat toekomstbeeld verdween, ging op zoek naar een nieuwe uitdaging en vond die uiteindelijk als secretaresse van het leerhuis.

Ergens afgelopen week, in een van de vele goede gesprekken, ging ik beseffen dat ik onbewust een soort van compensatie gezocht heb. En daarom werd mijn werk (denk ik), een van mijn 'kindjes'.
Mijn race tegen de kilo's is er ook een van. Doodeenvoudig omdat ik me destijds beloofd heb, nooit meer niet geopereerd te worden i.v.m. de risico's van mijn overgewicht.
Langzaamaan ging ik beseffen dat ik echt in een soort rouwproces zat, maar dat de dieperliggende oorzaak alleen getriggerd werd door het moeten loslaten van 'mijn kindje' het leerhuis. Mentaal had ik alles een plekje gegeven, maar mijn hart had wat meer tijd nodig.

Ja, ik ben een mens van vlees en bloed. Verre van perfect ondanks dat ik iedere dag mijn best doe, om dat wat ik doe zo goed mogelijk te doen. En dat mens gaat waarschijnlijk ergens de komende jaren terugdenken aan deze tijd, met waarschijnlijk een glimlachje van herkenning, erkenning en weemoed over die prachtige tijd, die 5 jaar tijdens die fantastische baan. Waarna ik zal overgaan naar de orde van de dag, doen waar ik goed in ben en nog veel belangrijker, doen waar ik blij van wordt, energie van krijg waardoor weer zal stralen.

Whatever that may be tegen die tijd.

 

Dit verhaal is zoals ik vertelde ruim een week oud. Ik heb het eerst een paar mensen die me na staan laten lezen, kreeg fijne feedback van ze, en kon daarna eindelijk verder in mijn keuzes m.b.t. werk.
Mijn belangstellingsgesprek heb ik inmiddels achter de rug, en een prachtige (al zeg ik het zelf) sollicitatiebrief is weg. Eindelijk heb ik weer rust in mijn lijf en kan ik gaan genieten van 3 weken vakantie.

Veel liefs,
Harriette