Durf te dromen

Dromen, ik doe het graag, regelmatig en al vanaf jongs af aan. Zo lang als ik me kan herinneren kon ik uren dagdromen, fantaseren, verhalen en sprookjes verzinnen en mezelf daarmee oppeppen.
Dromen was voor mij een manier om uit de sleur van alle dag te komen, of minder mooie dingen of ronduit hele vervelende dingen uit mijn hoofd te blokken en daar iets moois en positiefs tegenover te zetten. Het was mijn manier om aan dingen te ontsnappen die ik niet aan kon, waar ik bang voor was, waar ik verdrietig van werd etc..
In die dromen kon alles. Ik droomde er van een slank populair meisje te zijn die de sterren van de hemel danste. In de wintermaanden transformeerde ik in die droom in een kunstschaatser en soms ook in een turnster. En natuurlijk blonk ik altijd uit in welke vorm ik mezelf dan ook transformeerde.
Ik droomde er van hoe het zou zijn als mijn ouders geen geldzorgen zouden hebben. Ik droomde er van mensen te redden, op te komen voor mezelf, iets te bereiken.
Maar de diepe wens was vooral natuurlijk ... ik droomde er van gelukkig te zijn, niet bang te zijn voor van alles en nog wat, want tjonge wat vond ik veel eng als kind en jong meisje.

Natuurlijk was ik niet doorlopend aan het wegdromen, ik speelde veel buiten met de buurtkinderen, trok veel op met mijn vader, hing aan de rokken van mijn zus en irriteerde mijn broer.
Een ding deed ik echter ook veel, vervelen, en wat WAS het dan heerlijk om met mijn fantasie er vandoor te gaan. Tijdens 'studio sport' (voor de jongeren, destijds nog het enige sportprogramma op tv), het journaal,  gesprekken van mijn ouders met anderen waar ik mijn mond geacht werd te houden en ga zo maar door.
Laat ik het zo zeggen, mijn talent om groots te dromen heb ik ontwikkeld in mijn jeugd en waarschijnlijk ook grotendeels door mijn jeugd.

Kleine meisjes worden groot. Ik groeide op, werd mondiger (grote mond klein hartje), kwam terecht in de hard-rock scene en voor het eerst had ik het gevoel ergens bij te horen. Zo lang ik me maar als 'one of the guys' gedroeg en niet de verwachting had van de jongens dat ik iets met ze wilde, kon ik prima mee. Ik had een vriendin die erg populair was en daardoor in elk geval wel regelmatig aanspraak van knappe kerels (wat is haar naam, telefoonnummer, heeft ze een vriend, kun je geen goed woordje voor me doen... etc.) en geloof het of niet, ik was niet jaloers op haar.
En soms was er wel een jongen (vooral laat op de avond en flink beschonken) geïnteresseerd in mij. Dat was (waarschijnlijk vaak onder druk van de groep, ga je met DIE!?) helaas meestal van korte duur. En nee, ik was geen muurbloempje, had veel lol (meestal ook met aardig wat alcohol, ik dronk menige 'kerel' onder de tafel), danste graag en uitbundig en ging veel en graag uit. Mijn vriendin was dan misschien populair, ze stelde onze vriendschap meestal boven de flirt van dat moment, zodat ik zelden mezelf alleen hoefde te amuseren. En.... jullie raden het al... in mijn dromen kon nog steeds alles, durfde ik alles en had ik de mooiste avonturen. Na een korte relatie met een jongen die me juist bijzonder leuk, lief, mooi en geweldig vond, en die me daardoor minstens 6x per dag belde om even mijn stem te horen, ja, die helemaal idolaat van me was, en ik dat (ja ik schaam me nog) uiteindelijk via de telefoon uitmaakte omdat mijn ouders nog helemaal niet wisten dat ik een vriendje had (hij was 21 ik 15), en ik het vreselijk beklemmend vond, besloot ik dat het wel even klaar was met 'mannen'.

In 1991, op een van de eerste avonden dat ik na jaren weer eens ging stappen in Horst (want daar waren kroegen met goede rock muziek volgens de verhalen) ontmoette ik Ardie. Ik kan me het moment dat ik hem zag staan nog herinneren, niet dat ik het opvallend knap vond of zo, nee het was een gevoel. Ik kan niet omschrijven wat het gevoel was, maar het was in elk geval in m'n hart, rechtstreeks en hartstikke raak.
Hoe onze relatie verder ontwikkeld heeft is een heel ander verhaal, daar gaat het nu even niet over.

Waar het om gaat is vanaf het moment dat ik iemand had die me wel mooi vond, van me hield, een arm had als ik verdrietig was, steun gaf als ik het nodig had, kortom, vanaf het moment dat het wij i.p.v. ik was, bloeide ik open. Het is heel langzaam gegaan, totdat ik dit neertikte besefte ik niet eens dat dat zo'n beetje de omkeer was. Blijkbaar had ik die bevestiging van een ander nodig om meer in mezelf en mijn eigen kunnen te gaan geloven. Dat was het moment dat ik eindelijk meer IN het leven stond. Ja ... ik werd volwassen.

Dromen ben ik echter altijd blijven doen. Groots dromen ook. En zoals jullie in mijn blog meerdere keren konden lezen (Mannenkoor Venray, Rode loper), met succes.
En tijdens dat laatste evenement werd me eindelijk iets duidelijk.
Want wat ik ooit een beetje wegmoffelde als kinderachtig blijkt gewoon mijn grote kracht te zijn.
Dromen! Maar niet alleen dromen, die dromen waar ik ECHT blij van wordt, daar durf ik ook voor te gaan.
Zo had ik tijdens het schrijven van mijn mail aan het management van LaBloemen al een gevoel dat het misschien wel zou kunnen lukken, net zoals met mijn mail naar het Venrayse mannenkoor. Ik had dat gevoel ooit bij een marktloterij waar ik 1(!!!) bonnetje in de bus gooide en daarmee een reischeque van 500 euro won. Het overkwam me toen ik een keer spontaan mijn gitaar mee naar binnen nam bij een kroeg en vervolgens 'live' op mocht treden bij de lokale omroep. En ga zo nog maar even door.

Daarom denk ik dat ik mijn grootste talent EINDELIJK ontdekt heb. Mijn talent om 'groots' te dromen, en .... daar voor te durven gaan. En een doel heb ik daarmee ook ontdekt. Nu ik weet hoe heerlijk het voelt om je dromen waar te maken, heb ik mezelf tot doel gesteld dat daar waar ik een handje kan helpen iemand anders z'n droom waar te maken, ik dat ook zal doen.
Natuurlijk kan ik daar geen dagen mee vullen of een boterham mee verdienen (nog niet in elk geval), maar het voelt wel lekker om een doel voor ogen te hebben.

Rest me nu alleen nog te ontdekken wat mijn eigen volgende grootse droom is. Iemand nog tips?

Liefs,
Hariëtte